Το κάστρο του Hogwarts όπως πραγματικά είναι

Πόσα χρώματα (νομίζετε ότι) βλέπετε;

Κι όμως, το μπλε και το πράσινο που βλέπετε, είναι το ίδιο χρώμα! Για σπαζοκεφαλιές κάθε είδους, χτυπήστε στο Discover magazine

Πώς ήταν και πώς έγινε

Ισως να ζαλιστείτε λίγο αλλά το έργο τέχνης θα σας ταξιδέψει step by step στις μεταμορφώσεις του αγαπημένου μας καλλιτέχνη

Oh Kitten, I'm gonna bring u food...

Saved by the duck!

Κατά τη διάρκεια της ενημέρωσης των πολιτικών συντακτών, μια "πάπια" διακόπτει τον πρόεδρο. Προσέξτε αντίδραση...

Scary but chirpy

Ξαναβλέποντας το αγαπημένο μου βίντεο Τhriller (σχεδόν 14 λεπτά!) του Michael Jackson, μου ήρθε η επιθυμία να μάθω τι άραγε να κάνει τώρα ο τύπος που σχεδόν διάβαζε την τρομακτική γέφυρα του τραγουδιού. http://www.youtube.com/watch?v=OF5zxCHFmqY
Καταρχήν, θέλησα να δω τη μορφή του γιατί για μένα ανέκαθεν ήταν μόνο μια φωνή μπάσα, επιβλητική, εντυπωμένη στις μουσικές μου αναμνήσεις αλλά μόνο... φωνή. Ειδικά εκείνα τα χρόνια που η πρόσβαση στην πληροφορία δεν ήταν αυτονόητη αλλά πολυτέλεια. Kαι ιδού ένα βίντεο-tribute με αποσπάσματα από ταινίες στις οποίες συμμετείχε καθότι ηθοποιός.
Πέθανε το 1993, είχε ιδιαίτερη ροπή στις ταινίες τρόμου αλλά και αστέρι στη λεωφόρο της Δόξας. Περισσότερα για την καριέρα του εδώ και για τη ζωή του στη Wikipedia.

Το Google σε 75 χρόνια

Κλεμμένο από τους New York Times

My wacko Jacko

Οι συζητήσεις με φίλους από το ραδιοφωνικό μου παρελθόν, είναι ατέλειωτες τις δυο τελευταίες μέρες. Δεν έχει μεγάλη σημασία το περιεχόμενο. Το συναίσθημα είναι ένα: σάστισμα. Ποτέ δεν περιμέναμε ότι ο θρύλος θα φύγει έτσι… Τώρα που το σκέφτομαι, δεν σκεφτήκαμε ποτέ πώς θα ήταν ο κόσμος της μουσικής χωρίς αυτόν. Η αλήθεια είναι ότι η πρόσφατη εικόνα του άλλοτε μεγάλου σταρ, με τις μάσκες, τα γάντια, τις ομπρέλες και την αποκολληθείσα μύτη εκτός από ένα αίσθημα περιέργειας για το τι ακριβώς κρύβεται από πίσω, δεν μου προκαλούσε τίποτα άλλο. Ο Michael Jackson είναι η μουσική του, η φωνή, το show, τα κοντά παντελόνια με τις λευκές κάλτσες που μόνο σε αυτόν δεν φαίνονταν κιτς. Τα άλλα είναι για τους «αναλυτές» και τις gossip εφημερίδες.

Δεν θέλω να κλαψουρίσω για τον Jacko. Δεν ταιριάζει άλλωστε το κλάμα σε ένα βασιλιά. Θέλω μόνο να ψάξω την αιτία. Γιατί;

Πολύ απλά: πέθανε γιατί βαρέθηκε να περιμένει να τον φτάσουν..
Στις πωλήσεις των δίσκων;

Δεν πρόκειται να τον φτάσει ποτέ κανείς. Για λόγους πρακτικούς (δεν έχω πια βινύλιο καρδιά μου..) αλλά και για λόγους που ακούτε καθημερινά στα ραδιόφωνά σας. Τα εξώφυλλα των δίσκων τότε, είχαν λόγο ύπαρξης. Ακόμη και τώρα θυμάμαι την προσπάθεια να αποκωδικοποιήσω πλήρως το πιο Dangerous εξώφυλλο που έγινε ποτέ.

Στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα;

Ηταν ο πρώτος που έκανε video-clip με ρεκόρ κόστους, μόνο για να το σπάσει με το επόμενο video. Πεντάλεπτες κινηματογραφικές ταινίες για να «ντυθούν» τραγούδια-διαμάντια, live shows που μόνο οπτικό υπερθέαμα μπορούν να χαρακτηριστούν, με μοναδικά κοστούμια, απίστευτες χορογραφίες... Beat that!

15 χρόνια μετά το πρώτο βήμα στο φεγγάρι, ο Michael περπάτησε και πάλι πάνω του (περίφημη κίνηση moonwalk) όπως δεν περπάτησε ποτέ κανείς. Οι νόμοι της Φυσικής ήταν τα μόνα εμπόδια που ορθώθηκαν εμπρός του στο δρόμο για την τελειότητα. Τώρα, στην άλλη πλευρά, τον φαντάζομαι να τελειοποιεί το moonwalk πάνω σε κάποιο αφράτο σύννεφο.

Ας το παραδεχτούμε. Ηταν ΕΚΕΙ πριν από όλους ακόμη και πριν από τον ρυθμό ο οποίος ανακαλύφθηκε χρόνια μετά από εκείνον… Και οι δυο τους έκαναν μουσική συμφωνία να μην χωρίσουν ποτέ.

Υ.Γ. Θα μάθουμε ποτέ γιατί έφυγε; Πώς μεταλλάχτηκε; Τι αρρώστια-χλωρίνη ήταν αυτή από την οποία έπασχε;

Δώρα Παυλίδου

Κάνε την προσευχή σου να έχει παγάκια ο φραπές

Πιστεύω εις έναν φραπέ, αφρώδη, παγοκράτορα, ρουφηχτόν εκ καλάμου σπαστής, εις στομάχους πάντων ερριμένον.

Και εις ένα αφρόγαλα, λευκόν, πηχτόν, του καφέ συνοδό, και λιπογενές το δια τον καφέ ποιηθέντα προ πάντων καπουτσίνο.

Milk εκ βοδώς, αφρόν αληθινόν, εκ μιξερός ηλεκτρικού χτυπηθέντα, ού γεννηθέντα, ομοχρήσιμου του φραπέ δι ου το μάτι ορθάνοιξε.

Τον δι' ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν εργασίαν φυτρωθέντα εν καφεοδένδρων και μαζευθέντα εξ άρρενος εργάτου και ηγοράσθη εξ εταιρείας και εσυσκευάσθηκε. Αγορασθέντα τε υπό ημών εντός μικρής σακουλίτσας ή κουτιού ή βαζακίου Και ετοιμάσθη τας πρώτας ώρας κατά τας πρωινάς.

Και εισέπεσε εντός ποτηρϊου και ζαχαρώθηκε εκ κουταλιάς του γλυκού. Και πάλιν άφρισε μετά δόξης τσίτα κάνων κοιμητούς ώστε χουζουρίου έλθη το τέλος.

Και εις το ρεύμα το πάγιον, το χρήσιμον, το μιξεροκινόν, το εκ της Δεής παραγόμενον, το συν ψυγείου και θηκών συνεργαζώμενο, ωστε παρασκευαζώμενο, παγακίων και υδάτων ψυχρών. Εις μίαν, καφετερίαν, ομαδικήν και φιλικήν φραπεδοποσίαν. Ομολογώ εν τσίμπημα εις μπισκότου εκ του μπολ.

Προσδοκώ τασάκι καθαρόν.

Και να είναι η ζάχαρη λιωμένη.


Αμήν

(σαφώς και είναι κλεμμένο! Ευχαριστώ τον αγαπημένο μου κολλητό Ψυκτικό!)

Πονώ σας λέω, πονώ!

Σήμερα ένιωσα έναν πολύ ενοχλητικό πόνο στους κοιλιακούς μου...

Χάρηκα... γιατί αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν...

Τους είχα χάσει για πολύ καιρό!

Κυριακή είναι…

• ο ήλιος που φτάνει ανεμπόδιστα στην άσφαλτο
• η ώρα που δεν λέει να περάσει
• τα πατουσάκια των μωρών στις βόλτες (και με τους δυο γονείς τους)
• η ησυχία… που διακόπτεται από λίγες φωνές
• το κυριακάτικο γεύμα όλης της οικογένειας (όχι των ελληνικών, μόνο οι μετανάστες το κάνουν πλέον)
• το στρογγυλοκάθισμα της Σαλονικιώτικης χαλαρότητας
• η αίσθηση ότι δεν έχασες εντελώς την παιδικότητά σου
• το σπίτι που δεν σε χωράει
• να τελειώνεις επιτέλους το βιβλίο που βασανίζεις τόσο καιρό και να κάνεις και μαύρισμα.
• να μη δουλεύει κανένα ρολόι. Και να μη σε νοιάζει.
• τα τραγούδια που βρίσκουν τη θέση που τους αξίζει στο ραδιόφωνο έστω και για μια μέρα (δεν έχει που δεν έχει διαφημίσεις, ας παίξουμε κανά τραγούδι της προκοπής…)
• η έμπνευση της στιγμής, της Κυριακής, της φυγής
• η αίσθηση της αιωνιότητας
• οι σκυλίτσοι που απλώνουν την κορμάρα τους ραχατλίδικα στην άσφαλτο χωρίς να τους… ενοχλούν διερχόμενα αυτοκίνητα
• τα γυαλιά ηλίου που σε κρύβουν από τους ξενέρωτους που χθες δεν τα ήπιαν όπως εσύ μέχρι τις 6 το πρωί
• το σπαστικό απογευματινό τάκα, τάκα με τα πούλια στο τάβλι (όχι για αυτούς που παίζουν και ειδικά για αυτόν που κερδίζει την παρτίδα)
• τα αργά βήματα, σχεδόν ακούω το σύρσιμο στα αυτιά μου
• να μην χρειάζεται να πεις γιατί άργησες, γιατί πολύ απλά δεν άργησες. Γιατί την Κυριακή βλέπεις μόνο αυτούς που θες να δεις πραγματικά… και τότε βιάζεισαι.
• να ξυπνάς και να μην χρειάζεται να ντυθείς, να πλυθείς, να σηκωθείς, να σηκωθείς, να σηκωθείς, να σηκωθείς.
• είναι ένα νησί στη μέση του πουθενά και στην άκρη του ποτέ.
• τα νεύρα που αύριο ξημερώνει Δευτέρα
• 6.240.000 αναφορές στο διαδίκτυο το απόγευμα της Κυριακής 24 Μαΐου οπότε και γράφτηκε αυτό το κομμάτι (σύμφωνα με τη Google)_ούτε λίγες, ούτε πολλές. Ακριβώς στη μέση…