Scary but chirpy

Ξαναβλέποντας το αγαπημένο μου βίντεο Τhriller (σχεδόν 14 λεπτά!) του Michael Jackson, μου ήρθε η επιθυμία να μάθω τι άραγε να κάνει τώρα ο τύπος που σχεδόν διάβαζε την τρομακτική γέφυρα του τραγουδιού. http://www.youtube.com/watch?v=OF5zxCHFmqY
Καταρχήν, θέλησα να δω τη μορφή του γιατί για μένα ανέκαθεν ήταν μόνο μια φωνή μπάσα, επιβλητική, εντυπωμένη στις μουσικές μου αναμνήσεις αλλά μόνο... φωνή. Ειδικά εκείνα τα χρόνια που η πρόσβαση στην πληροφορία δεν ήταν αυτονόητη αλλά πολυτέλεια. Kαι ιδού ένα βίντεο-tribute με αποσπάσματα από ταινίες στις οποίες συμμετείχε καθότι ηθοποιός.
Πέθανε το 1993, είχε ιδιαίτερη ροπή στις ταινίες τρόμου αλλά και αστέρι στη λεωφόρο της Δόξας. Περισσότερα για την καριέρα του εδώ και για τη ζωή του στη Wikipedia.

Το Google σε 75 χρόνια

Κλεμμένο από τους New York Times

My wacko Jacko

Οι συζητήσεις με φίλους από το ραδιοφωνικό μου παρελθόν, είναι ατέλειωτες τις δυο τελευταίες μέρες. Δεν έχει μεγάλη σημασία το περιεχόμενο. Το συναίσθημα είναι ένα: σάστισμα. Ποτέ δεν περιμέναμε ότι ο θρύλος θα φύγει έτσι… Τώρα που το σκέφτομαι, δεν σκεφτήκαμε ποτέ πώς θα ήταν ο κόσμος της μουσικής χωρίς αυτόν. Η αλήθεια είναι ότι η πρόσφατη εικόνα του άλλοτε μεγάλου σταρ, με τις μάσκες, τα γάντια, τις ομπρέλες και την αποκολληθείσα μύτη εκτός από ένα αίσθημα περιέργειας για το τι ακριβώς κρύβεται από πίσω, δεν μου προκαλούσε τίποτα άλλο. Ο Michael Jackson είναι η μουσική του, η φωνή, το show, τα κοντά παντελόνια με τις λευκές κάλτσες που μόνο σε αυτόν δεν φαίνονταν κιτς. Τα άλλα είναι για τους «αναλυτές» και τις gossip εφημερίδες.

Δεν θέλω να κλαψουρίσω για τον Jacko. Δεν ταιριάζει άλλωστε το κλάμα σε ένα βασιλιά. Θέλω μόνο να ψάξω την αιτία. Γιατί;

Πολύ απλά: πέθανε γιατί βαρέθηκε να περιμένει να τον φτάσουν..
Στις πωλήσεις των δίσκων;

Δεν πρόκειται να τον φτάσει ποτέ κανείς. Για λόγους πρακτικούς (δεν έχω πια βινύλιο καρδιά μου..) αλλά και για λόγους που ακούτε καθημερινά στα ραδιόφωνά σας. Τα εξώφυλλα των δίσκων τότε, είχαν λόγο ύπαρξης. Ακόμη και τώρα θυμάμαι την προσπάθεια να αποκωδικοποιήσω πλήρως το πιο Dangerous εξώφυλλο που έγινε ποτέ.

Στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα;

Ηταν ο πρώτος που έκανε video-clip με ρεκόρ κόστους, μόνο για να το σπάσει με το επόμενο video. Πεντάλεπτες κινηματογραφικές ταινίες για να «ντυθούν» τραγούδια-διαμάντια, live shows που μόνο οπτικό υπερθέαμα μπορούν να χαρακτηριστούν, με μοναδικά κοστούμια, απίστευτες χορογραφίες... Beat that!

15 χρόνια μετά το πρώτο βήμα στο φεγγάρι, ο Michael περπάτησε και πάλι πάνω του (περίφημη κίνηση moonwalk) όπως δεν περπάτησε ποτέ κανείς. Οι νόμοι της Φυσικής ήταν τα μόνα εμπόδια που ορθώθηκαν εμπρός του στο δρόμο για την τελειότητα. Τώρα, στην άλλη πλευρά, τον φαντάζομαι να τελειοποιεί το moonwalk πάνω σε κάποιο αφράτο σύννεφο.

Ας το παραδεχτούμε. Ηταν ΕΚΕΙ πριν από όλους ακόμη και πριν από τον ρυθμό ο οποίος ανακαλύφθηκε χρόνια μετά από εκείνον… Και οι δυο τους έκαναν μουσική συμφωνία να μην χωρίσουν ποτέ.

Υ.Γ. Θα μάθουμε ποτέ γιατί έφυγε; Πώς μεταλλάχτηκε; Τι αρρώστια-χλωρίνη ήταν αυτή από την οποία έπασχε;

Δώρα Παυλίδου

Κάνε την προσευχή σου να έχει παγάκια ο φραπές

Πιστεύω εις έναν φραπέ, αφρώδη, παγοκράτορα, ρουφηχτόν εκ καλάμου σπαστής, εις στομάχους πάντων ερριμένον.

Και εις ένα αφρόγαλα, λευκόν, πηχτόν, του καφέ συνοδό, και λιπογενές το δια τον καφέ ποιηθέντα προ πάντων καπουτσίνο.

Milk εκ βοδώς, αφρόν αληθινόν, εκ μιξερός ηλεκτρικού χτυπηθέντα, ού γεννηθέντα, ομοχρήσιμου του φραπέ δι ου το μάτι ορθάνοιξε.

Τον δι' ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν εργασίαν φυτρωθέντα εν καφεοδένδρων και μαζευθέντα εξ άρρενος εργάτου και ηγοράσθη εξ εταιρείας και εσυσκευάσθηκε. Αγορασθέντα τε υπό ημών εντός μικρής σακουλίτσας ή κουτιού ή βαζακίου Και ετοιμάσθη τας πρώτας ώρας κατά τας πρωινάς.

Και εισέπεσε εντός ποτηρϊου και ζαχαρώθηκε εκ κουταλιάς του γλυκού. Και πάλιν άφρισε μετά δόξης τσίτα κάνων κοιμητούς ώστε χουζουρίου έλθη το τέλος.

Και εις το ρεύμα το πάγιον, το χρήσιμον, το μιξεροκινόν, το εκ της Δεής παραγόμενον, το συν ψυγείου και θηκών συνεργαζώμενο, ωστε παρασκευαζώμενο, παγακίων και υδάτων ψυχρών. Εις μίαν, καφετερίαν, ομαδικήν και φιλικήν φραπεδοποσίαν. Ομολογώ εν τσίμπημα εις μπισκότου εκ του μπολ.

Προσδοκώ τασάκι καθαρόν.

Και να είναι η ζάχαρη λιωμένη.


Αμήν

(σαφώς και είναι κλεμμένο! Ευχαριστώ τον αγαπημένο μου κολλητό Ψυκτικό!)

Πονώ σας λέω, πονώ!

Σήμερα ένιωσα έναν πολύ ενοχλητικό πόνο στους κοιλιακούς μου...

Χάρηκα... γιατί αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν...

Τους είχα χάσει για πολύ καιρό!